"Kırgındı günbatımına!

Annesinin dallarına değen güz Elif’in yapraklarını döküyordu!"

Kimsesizliğin diğer adıydı çaresizlik. 

"Gülcihan kendisine ne öğretildiyse kızına onu aşılıyordu. Onun gözünde kız kısmısının yapabileceği şeyler sınırlıydı. Kızlar okumaz, her şeyi bilmez, zamanı gelince evlenir, evinin hanımı çocuklarının anası olur. Hata yaptığını ileride anlar mıydı?"

"Bahçenin içerisi tam bir top sahasıydı. Bomboş arsa çocukların vazgeçilmez oyun alanıydı. Sağında sıra sıra pelit ağaçları vardı. Yanında kendi evleri, solunda Nazmiye teyzenin evi, arka tarafta sık sık kavak ağaçlarının olduğu başka bir bahçe vardı. Mahalleli burada toplanır, hemen oracıkta ateş yakılır, çay demlenirdi. Evden kimse boş gelmez, kısırlar yapılır, kekler dökülür, börekler açılır pelit ağacını gölgesine kilim serilir otururlardı. Hem sohbet edilir, hem yenilir içilir hemde el işi örürülürdü. Kimi fiskos, kimi havlu kenarı, kimi örgü yelek örerdi. Kanser diye bir yelek modeli vardı hakikaten insanı kanser ederdi. Çocuklar ise futbol, yakar top, istop ve envai çeşit oyun oynarlardı. Hele hıdrellezde bir de pelit ağacına kocaman salıncak kurarlar büyük küçük herkesi sırayla sallarlardı. Elif o kocaman salıncağı hayatı boyunca unutmadı. Ağaç dallarının arasında bulutlara ulaşıyormuş gibi hissediyordu."

"Gözlerini kapatıp kendini hayallerin kollarına bıraktı. Elinde ip kırmızı bir uçurtma sallandırıyordu gökyüzünde. Arkadaşları Hayriye, Leyla ve bir avuç dolusu çocuk Arnavut kaldırımlı sokakta koşuyor, mutluluk sesleriyle mahalleye can veriyorlardı. Uçurtmayı serbest bırakıp arkadaşlarına katıldı. "

Belki de uyuşmuştu artık. Ne bir duygu kırıntısı, ne bir heyecan! Sadece yüreğinde kocaman bir ağırlık vardı.  Güz değdi sanki dallarına!"

Seni anlatan şarkılar susumuşsa eğer... 

"Çabuk büyütmeyin kız çocuklarını! Bırakın biraz oyunbaz, biraz haşarı, biraz başına buyruk olsunlar."

"Belki içinde kelebekler uçmuyordu ama bu yeni yol onun umudu olacaktı. Hayallerini düşündü. Nasıl bir hayat istiyordu Medet belki iyi bir eş olurdu, belki çocukları da olurdu.  Bugüne kadar yaşadığı hayat ona hayal kurma imkanı bile vermemişti. Kendi kendine gülümsedi Gülcihan, onca hengâmede kendine hayal kuracak zamanı bile olmamıştı."

"Üzgünüm artık kimsenin  beklentisini

karşılayacak kadar sabrım kalmadı!" dedi Gülcihan. Ama yine sesli söyleyemedi. "

"Bir damla gözyaşı yuvarlandı dudağıma,benden bağımsız. Tuzunun tadı aktı içime. Kendi sesimde boğuldum. Kendi mavim de kayboldum."

"Gülcihan zihninden sildiği yıllarca yok saydığı o anıya dokununca irkildi. İçinin titrediğini hissetti. Evet, korku çocuğu sarmaşık gibi sarar, kaderini belirlerdi."

Birinin çocukluğuna, birinin gençliğine, birinin unuttuklarına, birinin unutmaya çalıştıklarına… 

"Mecnun sordu:

Ey su sırrın ne? 

Su cevap verdi: 

Sır Gülün özünde!"

"Onca hengâmede büyüyen Elif, her şiddette, her aşağılamada bir parça bırakıyor çocukluğundan. Bir yerlerde ağlıyorsa insanın çocukluğu dağılır gider bütün gülüşler. "

"Kayıp gidenlere değil, kayıp verdiklerine yanıyordu. Ne geçen zaman ne de geçip gidenler, bir evlat acısı yüreğinde diğerine sarılmasına izin vermiyordu."

"Derin bir iç çekti, aklına bir kez görüp korkudan ağladığı Yatır dede geldi. Onunla arasında bir bağ vardı sanki. Onu gizli gizli takip ediyormuş gibi geliyordu Elif'e yada öyle düşünmek istiyordu. Şu an onu duysa en azından kitaplarını korusaydı…"

"Bazen yokluk sarar etrafını.  Sevgi yokluğu, şefkat yokluğu, anlayış yokluğu anlaşılmama yokluğu. O kadar yokluğun içinde varlığını bir türlü kanıtlayamazsın.  Kulaklar sana sağır, gözler sana kördür. Maddi yokluksa en kolayı, ama oda yokluk işte vicdanı susturan yokluk! "

Tutuyum mu bir ucundan Baharın? 

"Olmuştu işte ilk defa sobelemişti. O an ne yatır kalmıştı, ne de ağzı kayan çocuk. Hayatında ilk defa sobeleyen küçük kızın ağzı kulaklarındaydı."