"Kapattı gün yüzü görmemiş ömrünün perdelerini! Kader ilmek ilmek dokudu yalnızlığı, içine işledi kimsesizliği. Belki de uyuşmuştu artık. Ne bir duygu kırıntısı, ne bir heyecan! Sadece yüreğinde kocaman bir ağırlık vardı."

"Gözlerini kapattı ve sabah düşlediği hayaline sarıldı yattı. Kırmızı uçurtması hayallerinde asılı kaldı."

"Annesinin dallarına değen güz, Elif’in yapraklarını döküyordu."

"Artık kırgındı; güneşe, aya, yıldıza... Kırgındı günbatımına! Elinde değil içi küsmüştü. Gülemiyordu son günlerde. Büyümeyi de hiç istemiyordu. Yatır dededen de kesti umudunu. O artık yalnızdı... "

"Oynadıkları yedi kiremitin izi silinmiş, birileri toplarını kesmiş,  saklandıkları gizli bahçeleri açığa çıkmıştı. Sanki büyüklerin eli değmişti çocukluklarının üzerine!"

Sarısını seviyorum sonbaharın, cevizin yeşilini, gazelin kahverengisini...

"Eski mahallelerine gelince içindeki hüzün daha da büyüdü. Arkadaşları taşınmıştı buradan sanki mahalle terk edilmiş gibiydi. Oynadıkları yedi kiremitin izi silinmiş, birileri toplarını kesmiş,  saklandıkları gizli bahçeleri açığa çıkmıştı. Sanki büyüklerin eli değmişti çocukluklarının üzerine! İçinden koşarak Ekrem Bakkala gitmek geldi. Bakkal oradaysa eğer, hala açıksa, Ekrem Amca onu görünce gülümserse sanki o zaman buradan çocuklunun geçtiğine inanacaktı. O zaman hala Küçük Elif bir yerlerde kalacaktı.   "

"Kadere inanıyordu. Ama kendi yazgısında onun dışındaki herkes başroldu. O ise sessizce bu durumu kabulleniyordu."

Ezberleri bozman gereken zaman tereddüt edersen, ezberlenmiş cümlelerle karşılaşırsın.

Kaderin savuruşu rüzgârın savurşundan daha beterdir. Ne yana savrulduğunı bilemezsin, çaresizsen sessizce boyun eğersin.

"Gülcihan içinde taze ümidi, Medet ile bir aile olmak için medet dilediği hocanın eşiğinden içeri adım attı. Aslında ona tutunan umuttan habersizdi."

"Sanki bütün şiirler sana yazılmış bütün şarkılar seni söylüyor gibi... 

Kırgınım artık günbatımına..."