Yitip giden yaşamlarda ne çok yaşanmamışlıklar bırakıyoruz. Sanki kader bütün kötü olayları bizim için kurguluyor bizim üzerimize oynuyor...

Eğer bir nedenden dolayı kızgınsam kendime, 

Eğer bir başka öfkeli bakıyorsam hayata.

Eğer bir yerlerde sessizce demlenmişsem,

Kafam iyiyse biraz  yani,

Akşamüzeri özlüyorum seni.

Günbatımında gör beni,

Bir gülüşü ile beni meftun eden sevgili.

Akşamüzeri bir başka seviyorum seni…

Bir de yaşanmışlık varsa serde; durduramazsın gözdeki yaşı, susturamazsın dildeki ahı!

Büyüklük bizde kalsın dedikçe üstümüze kaldı!

Küçük küçüklüğünü bilmedikten sonra, büyüklüğün bizde kalmasının ne önemi vardı?

İçinde kuşlar olan bir kitap oku, 

İçinde bahar geçen bir şiir dinle, 

İçinde umut olan bir şarkı söyle. 

Ve umudun  papatya koksun...

Bazen başımıza gelen kötü olaylar, iyi günlere açılan kapılardı!

Uçuyor gönlümün şiirleri,

kelebek misali kelimeler,

konuyor yüreğime,

düşüyor dilime...

Gözlerime hüzün yerleşti yokluğunda,

Gülsemde bir gülmesemde! 

Bir şiir gibi düştün içime,

Yazsamda bir yazmasamda!

Düşürdün  ya aşkı el diline, 

Gelsen de bir gelmesende...

Suratlarında alaycı gülümsemeyle, üzerlerine geçirdikleri önyargı zırhıyla ve bütün fikirlere karşı hazır olan antitezleri ile aşağılamaya amade bekleyenlere buradan selam olsun. 

Yakupun gözyaşlarıyla mı sınıyorsun beni hayat? Ne gözyaşım dindi, ne Yusufum

geldi. Yakupun sabrını çok görme bana, vazgeçmeye niyetim yok. Sabretmeye takatim yok...

Her şey tam, bir sen eksiksin! 

Çayını koydum daha bekletecek misin?

Gökyüzünün maviliğini al da gel.

Ay ışığında kayboldum, güneşim ol gel…

Yusuf’um dipsiz kuyularda.

Yakub’um gözüm yollarda.

Aşık Veysel’in aşık sazıyım.

Uzun ince bir yolda,

Yürüyorum gündüz gece.

Ben Yunus-u biçareyim,

Baştan ayağa yareyim,

Dost elinde avareyim

Gel gör beni aşk neyledi.

Viraneyim.

Şehrin en kalabalık yerinde,

Ücra bir mahalleyim,

Kimse yok, kimsesi yok, hiç kimseler yok.

İnsan nefret ettiği birini neden takip eder?

Meraktan mı?

Yoksa zayıflıktan mı?