Baharı seviyorum Azizim.
Sardunyaları, sümbülleri, hercai menekşeleri renk renk buram buram seviyorum.
Gülün dalına konan bübüllerle şarkı söylüyorum.
Yeşili seviyorum, dalıma kuşlar konsun istiyorum!
Orman yollarını seviyorum, nefes nefes içime çekiyorum.
Maviyi seviyorum, rengarenk uçurtmalar uçuruyorum.
Ben gökkuşağını seviyorum Azizim, her renginde bir hayal kuruyorum.
Güneşi seviyorum, sıcağını iliklerime kadar hissediyorum. İçim ısınıyor, baktıkça gözlerim kamaşıyor.
Nehirler gibi çoşuyor içim, her bir çiy tanesiyle yeniden doğuyorum. Ben toprağı seviyorum Azizim. Onun gibi kokuyorum! İçim sıra filizleniyor umudum.
Sarısını seviyorum sonbaharın, cevizin yeşilini, gazelin kahverengini...
Sonbaharı seviyorum Azizim, dökülse de yapraklarım yeniden yeşerecek biliyorum.
Kışın beyazını, içimi titreten ayazını, yüzüme yüzüme vuran rüzgarını seviyorum.
Ben sevmeyi seviyorum Azizim!
Tabiatın her bir parçası; bu bir çiçek olabilir, bir kurbağa sesi olabilir, cemrenin düşmesi, güneşin dağların ardından boy göstermesi, yüzlerce yıldız arasından parlaklığıyla kendini belli eden bir yıldız... Pozitif enerjileriyle yaşama sevinci aşılar. Hatta güzel kokular yayan nefis yemekler bile... :) "Yaşamak için bir ihtimal daha var" der âdeta.
YanıtlaSilEvet kesinlikle katılıyorum.
YanıtlaSil